18 november - 18 december

Zoals de meesten van jullie al wel zullen weten, ben ik vorige maand geopereerd aan m'n hart. Omdat dit ondertussen precies een maand geleden is, vond ik het tijd voor een terugblik.

Ik werd al de dag voordien, 17 november dus, opgenomen in het ziekenhuis zodat er nog tijd was voor een gesprekje met de anesthesist en chirurg, een bloedonderzoek, het lezen van 5 info-brochures,... Na een rustige nacht werd ik al om 6u gewekt voor de laatste voorbereidingen, om iets na 7u vertrok ik dan naar de operatiezaal. Al bij al was ik vrij rustig, al zal het kalmeerpilletje dat ze standaard geven ook wel geholpen hebben, zelfs toen er bij het prikken van de infusen 3 pogingen nodig waren kon het mij niet zo heel erg veel schelen. Tien seconden later lag ik al te slapen en kon de operatie beginnen.
Bij die operatie werd er een incisie (jaja, een moeilijk woord) gemaakt van zo'n 15cm om de borstkas open te leggen. Daarna werd het borstbeen in de lengte doorgezaagd, m'n hart losgekoppeld van de rest van de bloedsomloop die aangesloten werd op een hartlongmachine en m'n hart werd stilgelegd. Vervolgens sneed de chirurg de verdikking op het tussenschot weg en werd alles terug dichtgemaakt. Om 12u30 lag ik op intensive care, maar ik werd nog in slaap gehouden tot 's avonds. Er was eerst gezegd dat ik pas vrijdag zou wakker worden, dus dat was een goed teken. In de uren daarna heb ik nog veel geslapen, maar me ook geërgerd aan de beademingsbuis die nog in m'n luchtpijp zat om het ademen te vergemakkelijken. Om 3u die nacht mocht die buis gelukkig weg. In de uren erna mocht ook de maagsonde verwijderd worden. Rond 16u diezelfde dag mocht ik al verhuizen naar een gewone kamer en werd de hartmonitor losgekoppeld.

Op zaterdag werd de drain verwijderd die wondvocht afvoerde via een gat in m'n buik. Op 3 seconden was die buis uit m'n buik getrokken en het gat dichtgemaakt met 4 nietjes. Gelukkig zat ik nog zwaar onder de Dafalgan tegen de pijn. Later die dag ben ik ook de eerste keer uit bed geweest om, met de hulp van een verpleegster, naar het toilet te gaan en heb ik voor het eerst sinds woensdagavond wat gegeten.
De dag nadien heb ik wat meer kunnen eten (op zondag is er rozijnenbrood bij het ontbijt, hoera!) en kreeg ik toestemming om alleen naar het toilet te gaan. Ik moest die dagen goed hoesten om fluimen los te krijgen en dat doet behoorlijk veel pijn met een doorgezaagd borstbeen. Ook andere bewegingen deden pijn en ik sliep halfzittend. Maar de laatste infusen werden die dag verwijderd, waardoor ik bijna volledig verlost was van alle draadjes. Er staken enkel nog 3 draadjes uit m'n buik om indien nodig een externe pacemaker op aan te sluiten, wat gelukkig niet nodig was.
Vanaf maandag kwam de kinesist langs om oefeningen te doen (enkel ademhalingsoefeningen, om te beginnen) en heb ik voor het eerst weer aan tafel gegeten. De dag erna ben ik even op de gang gaan wandelen en werd er een echo genomen van m'n hart. De verdikking leek volledig weg te zijn en voor de rest was ook alles in orde, wat heel leuk nieuws was. Omdat alles zo vlot verliep, mocht ik op woensdag al naar huis, 6 dagen na de operatie dus. Voor ik mocht vertrekken, heeft de kinesist me nog even laten fietsen op een hometrainer en wat trappen laten nemen. Daarna kwam de dokter langs om de pacemakerdraadjes uit te trekken. Maar die zaten blijkbaar te vast aan m'n hart en dus werd er beslist om ze gewoon af te knippen aan de buitenkant en de rest te laten zitten.

Na een hobbelige en dus niet zo heel erg aangename rit (dank u, mevrouw Crevits) en 2 verdiepingen trappen zat ik thuis terug in m'n vertrouwde zetel. Fase 2 van m'n herstel begon hier. Bij ongeveer alles had ik nog hulp nodig, ik kon en mocht immers niets tillen. Er is nog een week lang elke dag een thuisverpleegster langsgekomen om te controleren of de wonde goed genas. En 5 dagen na m'n thuiskomst zijn de oefeningen met de kinesist begonnen. Elke dag een beetje ademhalingsoefeningen, een paar minuten fietsen op de hometrainer, de trap op en af,... Een uurtje bewegen per dag is niet zo veel, maar wel behoorlijk vermoeiend in het begin. Gelukkig voelde ik elke dag verbetering en kon ik ook langzaam het aantal dafalgans verminderen.
Drie weken na de operatie ben ik volledig gestopt met pijnstillers en ben ik ook voor het eerst buiten gaan wandelen. Langzaamaan kan ik ook meer en meer zelf doen: in het ziekenhuis kon ik nog geen klein glazen cola-flesje optillen, sinds een paar dagen kan ik een volle literfles vasthouden. Een volgende kleine overwinning was de eerste nacht dat ik terug volledig plat kon liggen, afgelopen woensdag. Nog een weekje geduld en ik kan hopelijk weer op m'n zij liggen. Het litteken geneest ook heel mooi, al gaat het wel nog een tijdje rood blijven.
Volgende dinsdag vertrek ik weer naar Leuven om de laatste lessen van het semester mee te pikken, hopelijk is het niet te glad buiten want ik val nu liever niet.

Al bij al gaat het dus heel goed met mij en kan ik alweer bijna even veel als voor de operatie en kan ik iedereen nog heel lang op de zenuwen blijven werken! Ondanks de pijn van in het begin kan ik dus wel zeggen dat ik er heel tevreden van ben dat ik voor die operatie heb gekozen en ik zou het iedereen kunnen aanbevelen ;-)

Wist je dat...

- Spons op excursie is geweest naar Duitsland?

- ze weer veel te vroeg aan het geo-instituut stond?

- er eerst geen bus gereserveerd was?

- we 2 uur later toch konden vertrekken?

- er in Marxloh (Duisburg) honderden (Turkse) bruidswinkels zijn?

- onze gids iedereen daar kende?

- deze vriendelijke Duitser de uitleg in het Frans deed?

- we aan seringen mochten gaan ruiken?

- Duitse spaghettisaus bruin is in plaats van rood?

- Wendy en Marjolein conversaties voeren terwijl ze allebei slapen?

- de buschauffeur ook van de glijbaan gegaan is in het Emscherpark?

- ze in Oberhausen een gigantisch winkelcentrum hebben?

- er daar ook een Coca-Cola-Oase is, met alle fastfoodketens die een mens zich kan voorstellen?

- er geen televisiescherm te vinden was om Formule 1 te kijken?

- we in Bielefeld de eerste schnitzel van de excursie gegeten hebben?

- Guy zijn eer is verloren tijdens een spelletje tafeltennis?

- Frank Focketeyn een verloren tweelingbroer heeft in Oost-Duitsland?

- deze tweelingbroer niet veel boeiends te vertellen had?

- de meisjes de halve Sun Flower Hostel door moesten om naar de wc te gaan?

- we een inleidende cursus Chinees gekregen hebben van Yannan?

- de waterleiding in Berlijn roze is en bovengronds ligt?

- ook Belgen weten wat een hectare is?

- ze in Strausberg veel woonkazernes hebben?

- er daar ook veel speeltuintjes zijn?

- Yannan een schoudertas bijhad met daarop het stratenplan van Berlijn?

- Wendy dit goed had kunnen gebruiken?

- er vreemde dingen gebeuren in Berlijnse kraakpanden?

- Arie touche had bij een boomlange neger?

- Guy geen zin had in een hiphop-feestje?

- Tom z'n haar eindelijk goed lag om 23u 's avonds?

- de Berlijnse Muur niet bepaald indrukwekkend is?

- sommige obers in Kreuzberg Engels kunnen?

- het niet mogelijk is snel iets te eten op sommige plaatsen?

- er kebab te vinden is voor 2,5 euro?

- in Duitsland nog steeds Vanille Cola verkocht wordt?

- Berlijn vol hete beesten loopt volgens Guy?

- Kristof en Sarah vliegtuigje gespeeld hebben op de landingsbaan van Tempelhof?

- ze neergestort zijn in China?

- je nooit de kracht van sexy lingerie mag onderschatten, aldus Kristof?

- we in Leipzig thee en koekjes kregen?

- we later vriendelijk verzocht werden om hiervoor een kleine donatie te doen?

- Kraftwerk een nummer heeft dat Autobahn heet?

- alle jeugdherbergen in Leipzig volzet waren door de bezoekers van een gothic-festival?

- de herbergier in Muhlhausen zelf naar dat festival is geweest?

- er in heel de jeugdherberg maar 1 degelijk kussen was?

- sommige restaurantkeukens sluiten om 20u45 in plaats van 21u?

- kebabzaken gelukkig wel later openblijven?

- je daar ook schnitzel kan eten?

- we zowaar op tijd aankwamen in Frankfurt?

- dit de eerste en enige keer was dat we ergens op tijd waren?

- het plots supergoed weer was?

- Spons op 1 dag is geëvolueerd naar Kreeft?

- 3 keer schnitzel op 1 week toch een beetje van het goede te veel is?

- er geen madeliefjes meer groeien langs de Main?

- slagbomen in het Engels "slaughter trees" heten?

- de bus breder is dan 2 meter?

- Guy de laatste dag opvallend vrolijk was?

- bijna iedereen een fles Schieferstein-wijn heeft gekocht?

- Noël VDB trots zou zijn op ons hiervoor?

- De Helaasheid der Dingen een slechte film is?

- stoofvleessaus met mayonaise marginaal is?

- Tom een voorraad Vanille Cola heeft gekocht in een tankstation?

- we 2 uur later dan verwacht terug op de campus waren?

- we toen nog stretchoefeningen moesten doen?

- ik nu totaal geen zin heb in blok?

- deze post een beetje langer is uitgevallen dan gedacht?

30 Seconds to Mars, 1 maart in Vorst Nationaal - review

Mijn eerste stapjes in de wondere wereld der recensies. Let wel, dit is geen volledig objectief verslag, ik heb al enkele dagen ingelast om alles te laten bezinken.

Eerst en vooral een opmerking over Vorst Nationaal: koop nooit vip-tickets. De filosofie is namelijk "u betaalt 20 euro meer voor een voorbehouden parkeerplaats en champagne (en een polsbandje), maar mag niet kiezen waar u gaat zitten." Meer zelfs: rechtstaan is volledig uit den boze. Vraagt u toch om van het concert te mogen genieten op de begane grond, wordt er na veel bureaucratie beslist dat u dat mag, als u het superdeluxe papieren polsbandje afgeeft en "nooit meer terugkomt naar de zittribune". Met andere woorden: een VIP is een gijzelaar.

Toen we dan toch eindelijk onze staanplaats veroverd hadden op de tweede rij en oordopjes hadden bovengehaald, was het eerste deel van het voorprogramma al bezig. LostAlone heetten de 3 snuiters en ondergetekende moet bekennen dat ze het niet zo erg vond dat de set al halfweg was. Rock zoals dat overal te vinden is, vol goede bedoelingen maar niet veel meer dan dat.

Deel 2 van het voorprogramma legde de klemtoon op percussie, hun naam luidde dan ook Street Drum Corps. Lees: aanstekelijke punkrock meets Stomp (die met hun regentonnen). Handjes gingen Regi-gewijs de lucht in, er werd hier en daar gesprongen en meegezongen. Kortom: het publiek raakte opgewarmd.

En dan... de hoofdact. Een groot gordijn werd opgetrokken voor het podium, en na wat een eeuwigheid leek, gingen de lichten in de zaal uit. Openingstrack "Escape" van het recente album This is War galmde door de zaal en terwijl de hele zaal meebrulde met het refrein (This is waaaaaaaaar!), viel het gordijn en daar stonden de helden van de avond: Jared Leto, Shannon Leto en Tomo Milicevic. Na eens diep ingeademd te hebben, zetten ze Night of the Hunter in, het publiek brulde en sprong mee, en de rollercoaster was vertrokken voor een dolle rit van anderhalf uur.

Tussendoor maakte frontman Jared ruim tijd voor een babbel met het publiek waarin hij zijn kennis van het Frans demonstreerde ("Je m'appelle Jared", "Je vais à la plage"), een moshpit probeerde te creëren in het publiek ("Little girls like you... get the f*ck out") en subtiel lachte met de talenkennis van de Waalse fans ("Who actually understands what I'm talking about?" *gegil* "And who doesn't have a clue?" *gegil* "Hm, just as I thought").

Halfweg zakte het tempo even met een paar akoestische nummers, waarbij meneer Leto plots achteraan in de tribune stond, tussen het publiek. Na deze korte interlude barstte de hel echter weer los in alle hevigheid, waarbij de security zwaar op de proef werd gesteld: het verbod op crowdsurfing werd door Jared zelf met de voeten getreden toen hij tijdens The Kill zowaar in het publiek sprong (op nog geen halve meter van yours truly). Een van de vorige keren dat Jared "Angel Face" Leto in het publiek dook, brak hij z'n neus, chapeau dus dat hij dat toch blijft doen. Ook tijdens bisnummer Kings and Queens werd de muur tussen band en fans doorbroken toen een twintigtal gelukkigen mee op het podium mochten.

Wie wel eens een plaat van 30 Seconds to Mars gehoord heeft, weet dat er duchtig geschreeuwd wordt. De grote vraag die ik me op voorhand stelde, was: "Kan Jareds stem dit live ook aan?" Het antwoord: soms. Er waren momenten dat hij er knal op zat, maar ook stukken die niet zo toonvast waren.

Dit werd echter meer dan gecompenseerd door de show en de interactie met het publiek. Waar andere bands hun nummertje opvoeren, een "Bonsoir Brussels, merci!" ertussendoor gooien en meteen na het optreden spoorloos verdwijnen, werd het publiek hier echt betrokken bij het hele gebeuren. Na afloop werd er zelfs nog tijd gemaakt voor een foto, handtekening en babbeltje met Shannon en Tomo. Jared werd omringd door gorilla's tot bij de bus, maar bleef ook nog even staan om de schare fans toe te spreken.

Grootste minpunt van de avond was echter de vaststelling dat ook bij dit concert enkel Engels en wat Frans gesproken werd. Misschien moet er iemand in de coulissen van Vorst Nationaal eens de moeite doen om de artiesten een half mondje Nederlands te leren?

Algemene besluit: wie zegt dat acteurs geen rockstar kunnen zijn?

Sint-Truiden, een stad apart

Zo luidt de slogan van deze Limburgse stad. Mijn stad. Hoewel... echt thuis voel ik me er niet. En dat heeft niet zozeer te maken met het feit dat ik 5 dagen op 7 in Leuven zit. Sint-Truiden is de eigen leefbaarheid vakkundig om zeep aan het helpen.
Wie wel eens in de stad komt op een gewone dag, zal merken dat de Marginale Driehoek niet veraf is. Auto's die door de enorme spoilers die niet eens meer over de verkeersdrempels raken, "klakskes" die dan nog eens veel te hoog op het hoofd gedragen worden,... you name it.
Bovendien slaagt het stadsbestuur er in om bijzonder veel VTM-evenementen binnen te halen. 'Mijn restaurant' is er daar eentje van, maar het zijn vooral 'Hit the road' en de kerst- en zomerparades die volk lokken. Ik hoef er waarschijnlijk geen tekeningetje bij te maken wat voor volk...
Om alles nog eens extra leuk te maken, wordt er in het centrum één straat de hele dag verboden terrein, omdat de VTM-sterren (ahum) in die straat een school in gebruik nemen als kleedkamer/cafetaria. Niet alleen auto's worden geweerd, ook voetgangers worden vakkundig door een agent of stadswacht op afstand gehouden. Zelfs de bewoners van die straat mogen niet meer door! Het tonen van een identiteitskaart is geen optie, aangezien je adres daar tegenwoordig niet meer opstaat...

Al die evenementen zijn misschien wel leuk voor toeristen, maar de mensen die in het centrum wonen, hebben er vooral veel last van. Wie moet je immers erbij halen wanneer het stadsbestuur zich niet houdt aan de eigen geluidsoverlast-regels? Wie ruimt het afval op? Wie poetst je gevel, brievenbus, etalage? Want de mensen die naar zo'n evenementen gaan, hebben blijkbaar allemaal een kleine blaas en zwakke maag.

Mijn bescheiden mening over de verkeerssituatie in het centrum zal ik voor een volgende keer bewaren, maar dit wil ik nog weten:
Wat is het nut van een après-ski als er nergens sneeuw of ijs in de buurt is? Behalve dan om dé blonde dj-god Regi een podium te geven van waar hij elk Truiens huishouden kan bereiken, of die mensen dat nu willen of niet. Gelukkig biedt de VRT ondertitels aan bij haar programma's!

Een nieuw begin

Eerst en vooral: van harte welkom op deze blog! Indien u naar hier gekomen bent op zoek naar absolute nonsens, zal u niet teleurgesteld worden. Mogelijks zal u af en toe zelfs wat maatschappelijk relevante onderwerpen tegenkomen, maar daarover kan ik nu nog niets beloven.

Goed, tot zover de formaliteiten. Aangezien dit mijn eerste post is en 1 januari nog maar net achter ons ligt, lijkt het mij geen slecht idee om een paar goede voornemens neer te schrijven.

1) Weer beginnen bloggen (check!)
2) Regelmatig gaan zwemmen. Bij voorkeur minstens 1 keer per week.
3) Het kweken van een "bite me attitude", me minder aantrekken van anderen en meer mijn eigen ding doen. Ja, ik besef dat een blog leeft op commentaren van andere mensen, maar degene die me niet aanstaan, negeer ik dus gewoon!
4) Eens uitgebreid gaan shoppen en hele winkels plunderen. Een nieuwe stijl proberen die beter past bij de nieuwe ik (zie ook nummer 3)
5) Werk maken van mijn gitaarspel. Frustraties en andere emoties uiten in muziek.
6) Plezier maken. Voorlopige plannen: naar 30 Seconds To Mars op 1 maart en naar Kamelot op 25 maart. Meer volgt nog!

Zo, dit lijkt me al een goed begin van het jaar. Updates volgen, zeker als het goed gaat. Aanmoedigingen zijn steeds welkom.

PS: deze blog wordt een gigantisch succes! Ik had al één trouwe lezer nog voordat dit bericht gepost werd.