Endless Forms Most Beautiful: Darwin meets metal

Richard Dawkins is te horen op een metal-album. Zo, dat is even met de deur in huis vallen. En dat doet de evolutiebioloog zelf ook. De stem van de auteur van The Selfish Gene is het eerste wat je als luisteraar te horen krijgt op het nieuwe album van Nightwish. Meteen daarna vallen de gitaren en drums in en zijn we vertrokken voor een dolle rit door de geest van mastermind Tuomas Holopainen. En doorheen enkele miljarden jaren evolutie.

Holopainen wilde als kind mariene bioloog worden. Zijn fascinatie voor de oceaan was al duidelijk naar voor gekomen in vorige albums, maar nu besteedt hij een hele release aan de evolutie van het leven op aarde. De titel Endless Forms Most Beautiful is trouwens afkomstig uit een citaat van Charles Darwin. Het gevolg van die invalshoek? Zinnen als 'look at yourself in the eyes of aye-aye'. 

'Look at yourself in the eyes of aye-aye.'

De teksten van Nightwish zijn altijd al een afspiegeling geweest van de gemoedstoestand van Holopainen. Dat bracht ons op Dark Passion Play naar duistere plaatsen, toen hij worstelde met het vertrek/ontslag van Tarja Turunen, die met haar typische operastem Nightwish beroemd maakte. Met de tweede zangeres, Anette Olzon, liep het ook mis. Zij werd tijdens een tournee in 2012 op straat gezet.

Enter Floor Jansen, de Nederlandse frontvrouw van After Forever en ReVamp. Endless Forms Most Beautiful is het eerste album met Jansen aan de micro, maar ze heeft de fans al kunnen overtuigen tijdens de vorige tournee van Nightwish. Wie ooit haar live-versie van Ghost Love Score tot op het einde gezien heeft, zal wellicht wat ontgoocheld zijn in de relatief brave vocals op dit album: je weet immers wat Jansen in haar mars heeft, maar Nightwish "wilde niet te koop lopen met haar talent". Op dat vlak is de keuze van Élan als eerste single ook wat vreemd. Ja, het is het meest radio-friendly nummer, maar valt magertjes uit in vergelijking met Shudder Before The Beautiful, Endless Forms Most Beautiful en Yours is an Empty Hope.

Nightwish heeft vooral goed geluisterd naar... Nightwish. De gitaren doen wat denken aan succesalbum Once, de intro van Élan lijkt verdacht veel op I Want My Tears Back en hier en daar is een streepje Master Passion Greed te ontwaren. Dat maakt het geluid meteen herkenbaar en veel fans zullen vooral blij zijn met de terugkeer naar Once.

Nightwish zou Nightwish niet zijn zonder een lang nummer. In het verleden bleef 'lang' beperkt tot 13 minuten, maar daar gaan we nu ver boven. The Greatest Show on Earth klokt af op 24 minuten en was oorspronkelijk zelfs anderhalf uur lang. Een groot deel van die 24 minuten bestaat uit dierengeluiden en Richard Dawkins, die je met zijn uitspraken recht in een existentiële crisis katapulteert. 'We are going to die and that makes us the lucky ones. Most people are never going to die because they are never going to be born.'

'We were here' klinkt het op dit album uit de mond van een indrukwekkend aanzwellend koor. Wat doen we met onze korte tijd op aarde? En welke erfenis laten we na? Een sterk album, in het geval van Nightwish.

Truienaren morren over afvalfactuur

(dit artikel werd geschreven op 21 november 2014)

De inwoners van Sint-Truiden betalen vanaf dit jaar fors meer voor de huisvuilophaling in hun gemeente. Niet alleen de hoge prijzen zorgen voor onrust. “De infobrochure was vaag opgesteld en het leek alsof we een aantal vuilniszakken gratis kregen”, klinkt het. Bovendien is het hele systeem juridisch niet sluitend en dreigt een rechtszaak.

Een oldtimer rijdt al een aantal weken door het centrum van Sint-Truiden met op het dak twee volle vuilniszakken. De eigenaar van de wagen, advocaat Bernard Derwa, is niet op weg naar het containerpark maar wil protesteren tegen de nieuwe regeling rond de huisvuilophaling. “Mensen zijn veel te braaf en laten zich doen door het stadsbestuur”, vertelt hij. “Ik wil voor hen opkomen en de aandacht vestigen op het probleem.”

Dat probleem is de omschakeling naar de Limburgse intercommunale Limburg.net voor de ophaling van het huisvuil. Het stadsbestuur, dat bestaat uit CD&V en Open Vld, keurde die beslissing eind vorig jaar goed, ook al onder hevig protest van oppositiepartijen SP.A en NVA. Vanaf januari 2014 zou Limburg.net, zoals in alle andere Limburgse gemeenten, het huisvuil komen ophalen. De kostprijs van het hele plaatje? 111,35 euro vaste kosten per gezin en daarbij dan nog eens een bedrag dat afhangt van de samenstelling van het gezin. Voor een gezin van twee personen gaat het om 25 euro. Een alleenstaande betaalt dan weer 18,75 euro, een gezin van vier of meer personen 37,50 euro. Heidi, een jonge leerkracht die tot vorige maand een appartementje huurde als alleenstaande, vindt deze verhoudingen niet juist. “Ik vind het heel straf dat een gezin met twee personen slechts 4 euro meer betaalt dan ik”, foetert ze. Dat geld dient om de huisvuilzakken te betalen. “Het was niet duidelijk dat we voor die zakken moesten betalen”, vertellen Jeannine en Hugo, een koppel zeventigers. “In de brochure stond dat we recht hadden op ‘tegoedzakken’, wat de indruk wekte dat die gratis waren. We zijn die zakken dan gaan halen en nu, zoveel maanden later, krijgen we er een factuur van in de bus. Dat kan toch niet!”

Dat de brochure dubbelzinnig opgesteld was, blijkt uit de reacties van de mensen. Jeannine en Hugo hadden begrepen dat de vuilniszakken gratis waren, Heidi vertelt ook dat ze volgens veel mensen die zakken gratis had moeten krijgen. Marc, de vader van Heidi, zegt dan weer dat die mensen hun folder gewoon niet goed gelezen hebben: “Er staat dat mensen recht hebben op tegoedzakken, dat is niet hetzelfde als gratis zakken”.

Juridisch niet sluitend

Die 111,35 euro vaste kosten gelden voor één jaar en omvatten volgens de brochure “de inzameling van gft, pmd, papier, karton, herbruikbare goederen, textiel en glas. Daar zit ook in toegang tot recyclagepark, inclusief het kosteloos aanleveren van recycleerbaar afval en afval met aanvaardingsplicht.” Heidi merkt op dat geen mens die zin begrijpt. De eigenlijke omschakeling naar Limburg.net is niet ingegaan op 1 januari van dit jaar, maar pas op 1 juli. De eerste zes maanden heeft de stad Sint-Truiden dus nog zelf het afval opgehaald. Toch krijgen de mensen geen korting op hun factuur. In tegendeel zelfs, naast die rekening moeten ze ook nog eens tussen de 40 en 48 euro dienstenbelasting betalen. Die is ingevoerd tijdens de vorige legislatuur en diende om de ophaling van huisvuil te bekostigen. Dat vertelt Bernard Derwa. “Mensen betalen dus twee keer een belasting voor hetzelfde want Limburg.net stuurt geen factuur maar een aanslagbiljet”, gaat hij verder. “Dat mag juridisch gezien niet, ik stap dan ook naar de rechtbank hiermee en maak grote kans die zaak te winnen.” Het stadsbestuur gaf zelf eerder al toe dat het systeem juridisch niet sluitend is. Volgens de oppositie wordt er momenteel gepraat over de afschaffing van die dienstenbelasting voor volgend jaar, bij de meerderheid was niemand bereikbaar voor commentaar hierover.

Het stadsbestuur zei eerder al na te denken over een aanpassing van het systeem voor appartementen. Dat hoort Heidi graag. In haar appartementsgebouw hadden de bewoners een container. “Er moest niets gesorteerd worden en aan vuilniszakken van de stad of Limburg.net had ik dus geen behoefte.” Ze betaalde 20 euro vaste kosten en daar was de prijs van die container in meegerekend. Groot was dan ook haar verbazing toen ze in oktober een factuur in de bus kreeg waarin ook de huisvuilzakken werden aangerekend die ze nooit is gaan afhalen. Intussen was ze gaan samenwonen met haar vriend in buurgemeente Borgloon. Daar hebben ze geen container, dus hadden ze meteen na hun verhuis twee rollen huisvuilzakken gekocht ter waarde van 12,50 euro. Toen ze het factuur voor die niet-afgehaalde zakken kreeg, is ze meteen naar het gemeentehuis van Sint-Truiden gegaan. Daar kreeg ze te horen dat ze die zakken in het voorjaar had moeten komen halen, of anders een aangetekend schrijven kon sturen om er afstand van te doen. Heidi: “Omdat ik wist dat je voor een aangetekend schrijven ook flink betaalt, heb ik uitgelegd dat ik nu dus wel iets kon doen met die vuilniszakken. Als bij wonder krijg ik nu ineens wel drie rollen mee! Waarom kon dat een kwartier ervoor dan niet?” Nu heeft ze dus vijf rollen vuilniszakken, genoeg om twee jaar verder te kunnen. Toch denkt ze dat ze volgend jaar weer een aantal tegoedzakken zal aangerekend krijgen tenzij ze er, met een aangetekend schrijven, afstand van doet. Hugo en Jeannine brengen jaarlijks vijf maanden door in het buitenland. Zij houden op het einde van het jaar dus ook vuilniszakken over en vragen zich net als Heidi af of daar volgend jaar rekening mee gehouden wordt. Bij de stadsdiensten was er niemand beschikbaar die hierover een uitspraak kon doen.

Prestigeprojecten

Andere Limburgse gemeenten komen deels tussen in de kosten voor de huisvuilophaling. Zo bedraagt de factuur in Nieuwerkerken, een andere buurgemeente van Sint-Truiden 90,10 euro voor een alleenstaande en 108,85 voor een gezin van vier of meer personen. Dat is veertig euro minder dan wat mensen in Sint-Truiden betalen. De Truiense schepen voor milieu, Hilde Vautmans (Open Vld) zei eerder dat “de financiële situatie van de stad momenteel niet toelaat” dat de stad een deel van de kosten op zich neemt. Jeannine en Hugo vinden dat besparingen niet ten koste van de belastingbetaler mogen gaan. “Als ze willen besparen, kunnen ze beter die ijspiste in december afschaffen, zeker nu met dat dreigend stroomtekort.” Ook Bernard Derwa vindt het schandalig dat er tegelijk wordt geïnvesteerd in allerlei prestigeprojecten zoals een achtste sporthal, dure grasmatten voor het voetbal en een kunstproject terwijl er meer dan 1.000 mensen aanschuiven voor de voedselbedeling op een totaal van 40.000 inwoners.

Marc merkt op dat de huisvuilophaling niet goedkoop is, maar volgens hem is er niet meteen een alternatief. “Er wordt veel gejankt op sociale media, maar niemand onderneemt enige actie en zo zal iedere Truinenaar gezwind zijn factuur betalen”, zegt hij.

Dat niemand actie onderneemt, daar is Bernard Derwa het niet mee eens. “De meeste mensen zijn inderdaad bang voor de overheid en de deurwaarder.” Zelf houdt hij net daarom vol. Die vuilniszakken blijven op het dak van zijn auto staan en ook voor de rechtszaak die er zit aan te komen, is hij strijdvaardig: “Iemand moet toch opkomen voor de arme man in de straat, dat is wat ik doe.”

Outlander - review

The Facts

Title	Outlander
Author	Diana Gabaldon
Genre	Historical, romance, fantasy
Publisher	Delacorte Books
Publication date	1991

(c) dianagabaldon.com

The Summary

The story starts in Scotland, where Claire Randall (née Beauchamp) and her husband Frank are on their honeymoon. World War II has just ended and while they have been married for a few years now, they haven’t seen each other because Claire was a combat nurse in France. During this holiday, Frank is doing research on his ancestor, Jonathan Randall (nicknamed Black Jack), who was an officer in the English army in the 1740s. One day, Claire visits a circle of menhirs (or standing stones, as they are called in this book) in Craigh na Dun.

She faints after hearing a buzzing noise, wakes up again some time later and runs into Frank’s ancestor, Captain Jonathan Randall, who is not a very nice person to say the least. Luckily, a Scottish clansman shows up and rescues Claire. Well, “rescues” her, since he takes her to his buddies, a bunch of cattle-raiding Scots. One of them, a young, good-looking and kind specimen who goes by the name of Jamie, has a dislocated shoulder. This is of course not a big challenge for combat nurse Claire. Too bad the clansmen still don’t trust her and decide she has to go with them to their clan chief. By now Claire has realized she is no longer in the 1940s but rather in the 18th century.

During her stay at Castle Leoch, Claire fills her days with healing people, planning her escape back to Craigh na Dun and avoiding questions asked by clan chief Colum, who thinks she might be an English spy. He sends a group of clansmen, led by his brother Dougal, to collect taxes and orders Claire to accompany them. Not just so Claire can enjoy the wonderful fresh air of the Highlands, but because the English garrison nearby might know who she is or where she comes from. Here they meet Jonathan Randall again, who tells them Claire is not working for him and orders the Scots to bring her to him for questioning. Dougal and the lawyer who is traveling with them don’t want to give her to the English and find a way out of this: Claire has to marry a Scot. Cue young, handsome and kind Jamie. And so Claire finds herself married to two men at the same time, although technically one of them isn’t born yet.

Claire and Jamie slowly begin to fall in love, but she tries to escape to the standing stones once more. This fails miserably as she is arrested by an English patrol who take her straight to Captain Randall. After being rescued by her husband (the Scottish one), Claire returns to Castle Leoch and her position as healer. She befriends a local woman, Geilis Duncan, who shares Claire’s love for herbs and medicine. Everything seems to go well, until both women are arrested for witchcraft and are to be burned at the stake. Once again, Jamie shows up just in time to save his wife, who has just learnt a few shocking secrets about Geilis.

At this point, Claire tells Jamie the truth about her trip through time and her other husband. Jamie, our wonderfully noble hero, offers her the chance to go back. Instead, Claire decides to go with Jamie to his own estate, Lallybroch, where his sister lives. They spend a few peaceful months there, until Jamie is betrayed by one of his tenants and arrested by the English. Claire attempts to rescue him, but fails. Captain Jonathan Randall once again shows why his nickname is Black Jack Randall when he (again) threatens to rape her. But Jamie knows Randall secretly lusts for young, handsome Scottish men. Or at least the young, handsome, kind ones who are named Jamie. So he offers himself to Randall in return for Claire’s safety. A few hours before Jamie is to be hanged, Claire manages to free him from the clutches of Randall and they escape to France, where Jamie’s uncle is the abbot of a monastery. Here Claire works non-stop to heal Jamie, not just physically but mentally, after the horrible abuse Black Jack Randall put him through. After a swim in the healing waters of a sacred spring under the abbey, Claire tells Jamie she is pregnant. The end (for now).

The Impressions

What do you get when you mix time travel, romance and men in kilts? A massive best-selling success. And a tv show, which I might discuss in an upcoming post.

Famously Ms. Gabaldon wrote this book because she wanted to practice writing a novel and see if she’d like it. She clearly did, since this series is up to eight books by now and number nine is on its way.

The story is told from Claire’s point of view, in the first person. She likes herbs and medicine, so if you’re not interested in details about those topics, you might want to stay away from these books. And by details I mean many, many, very detailed details. It’s nice to know exactly what Claire is thinking, especially since she has some snarky comments about 18th-century men and their habits. We also feel her struggle with her feelings for Frank and Jamie. She wants to get back to the 1940s and her first husband, but at the same time she’s falling in love with her second husband, the fierce Highlander. And did I mention he’s not a bad lover? Yep, we get elaborate descriptions of their love-making. Elaborate, but never over the top.

About halfway through the book, when Jamie offers her the chance to go back through the stones, Claire makes a decision and never looks back. It’s almost like the husband she abandoned is wiped from her memory. Maybe that’s just how she is, but I personally would probably still wonder about the guy.

One thing that bothered me, was Claire’s favourite curse. “Jesus H. Roosevelt Christ”. Seriously? When I hit my toe or see some grisly wound, I keep it simple, one or two syllables will do. I don’t have time or breath to utter seven of them.

Now another thing I didn’t particularly like and what most people might find bad about this book is the use of rape and almost-rape as a plot device. Yes, I get it, the 18th century is a dangerous time for women. But it seemed like every time the plot was about to get stuck, Claire was attacked by a Scot or an English soldier with less than noble intentions. Her first encounter with Black Jack Randall and the second and the third, her encounter with the clansmen in the hallways of Castle Leoch, Dougal’s ever-present creepiness, the English deserters during her sexy-time in the meadow, and so on. And she’s not the only character facing sexual assault. In fact, Jamie’s abuse is the climax of the story. So if you are sensitive to that sort of scenes and want to read this book, be prepared for many of them.

With all the predators out there in the Highlands, Claire should consider herself very lucky to be married to Jamie. Out of all the men Dougal could’ve chosen for Claire, he picked the handsome, kind and fairly open-minded one. Except for that one occasion when Jamie decided to teach Claire some obedience and it made me fear we were entering 50 Shades territory. Apart from that, Jamie is almost too perfect. So much even, that I couldn’t help but think that if I were trapped in the 1740s with a man like that, and Frank being my other option in the 1940s, I wouldn’t even consider going back to Frank. Especially since Frank more or less admitted he was unfaithful to Claire during the War.

The Conclusion

Anyway, as a summary: if you like romance in a historic setting with a few fantasy elements here and there, if you like stories told from a female perspective and if you can deal with descriptions of sexual assault and even more descriptions of consensual sex, go get this book.

The High Lord - review

First of all, this book is the third part of the trilogy I reviewed here and here. If you plan on reading the series, I suggest you don't read this review yet. I won't hide spoilers for all three books in the summary part and only hide spoilers for this one in the impressions.

The Facts

Title	The High Lord (The Black Magician Trilogy, part 3)
Author	Trudi Canavan
Genre	Fantasy, young adult
Publisher	Orbit Books
Publication date	2003

The Summary

After the events in the previous book, Sonea now has the respect of her fellow novices and magicians. She is, however, still afraid of her guardian, High Lord Akkarin, who is a powerful black magician. Akkarin shows Sonea a book that tells the story of Coren, the architect who designed and built the Guild. She is shocked to learn that Coren was a black magician. From another book, Sonea learns that black magic was once called higher magic and was widely accepted by the Guild Magicians. After one novice abused his powers in his quest for power, the Guild banned black magic.

Akkarin then takes Sonea to question a Sachakan spy, who’s being held captive by Sonea’s old friend Ceryni. Akkarin teaches Sonea to read the mind of unwilling people and she learns that the spy was sent by a group of Sachakan rebels, the Ichani, to kill Akkarin, who used to be their slave. Later on, Akkarin confides his story to Sonea. He was a slave to one of the Ichani, but was taught black magic by another to kill this Ichani. This Ichani’s brother is now seeking revenge and gathering the other rebels around him to attack Akkarin and the Guild. Sonea’s view of the High Lord changes from fear to sympathy and respect. She manages to convince him to teach her black magic.

One night, Sonea and Akkarin are out in the city to deal with another spy. After Sonea kills her and they head back to the Guild, both she and Akkarin are arrested by the Guild, who have discovered that both of them know black magic. Not sure whether Akkarin’s warning of the impending Ichani invasion of Kyralia is true or not, they decide not to execute him, but “merely” exile him to Sachaka. Sonea refuses to remain behind because she fears for his safety, so together they leave the Guild and head to the dangerous wasteland of Sachaka. During their journey through Sachaka, Sonea develops romantic feelings for Akkarin. Initially she tries to hide those, until she accidentally discovers the feelings are mutual. They travel back to the Kyralian border and sneak back into the capital city Imardin so they are nearby when the Ichani invasion starts.

With the aid of the Thieves, Akkarin and Sonea manage to isolate and kill several of the Ichani. In the final confrontation, they face the three remaining Ichani, who have been absorbing the power that was stored in the Guild buildings. Their leader lays a trap and manages to stab Akkarin in the chest. Mortally wounded, Akkarin refuses to let Sonea heal him, instead asking her to use his power to kill the Ichani. She does this, only to discover that he gave her all of his power and died.

The final chapter reveals that Sonea is now the Guild’s “official” Black Magician, that she runs a few hospitals in the slums and that she is pregnant.

The Impressions

So Miss Canavan killed my favorite character. Thanks a lot. Well, I have to say it wasn’t entirely unexpected. About halfway through the book, I started thinking “yep, that one’s going to die.” And they did. Why was that character my favorite? Because they weren’t just good or bad. Most other characters had a very clear position on the goodie-versus-baddie scale, right from the start of the trilogy. This one did not. And let’s be honest, what girl doesn’t like a tall dark mysterious man? The way the story was written, however, clearly set up the stage for that character to die.

The pace of this book was quite high, with Sonea first discovering Akkarin’s secret, learning black magic, being exiled and finally returning for the big battle. That was a nice change from the previous books, that dwelled on Sonea hiding from the Guild and her being bullied by Regin for far too long. At the same time the story was rather predictable. Like I wrote in the previous review, Akkarin was indeed the Misunderstood Guy With A Big Secret. Sonea learns about this, starts feeling more sympathetic towards him and during their exile even falls in love with him. Oh and look, a picturesque valley and a waterfall in the middle of the wastelands. Oh and look, the story ends with Sonea revealing she’s pregnant. That’s quite a number of clichés. Now, these books aren’t world-class literature or even pretending to be, so I guess we can forgive the author.

Back to the story then. There are two storylines I was struggling to fit into the summary. The first one is about Ambassador Dannyl infiltrating a group of nobles who want to learn magic in secret, without joining the Guild. I tried but could not find a link between this and the main plot, other than ensuring Dannyl was at the Guild when the invasion took place.

The second one is about a mysterious woman, Savara, whom Ceryni falls in love with. We know Savara is Sachakan, but she says she’s not from the same faction as the Ichani. The mystery remains and if you want to find out who she is, you’ll have to read the next trilogy by Miss Canavan, The Traitor Spy. Same with Akkarin’s blood gems. He tells Sonea he made three rings. We know his servant wears one and Administrator Lorlen has another, but we never learn where the third one is. Now I don’t know about you, but I don’t like this. If you write a trilogy, make sure you tie up all the loose ends. I don’t like feeling forced to read the next trilogy or to look up the answers on the internet. If I like your books and the world you created, I will read those next books. No need for you to attract me with unsolved questions.

The Conclusion

In some regards, this final part of the trilogy is an improvement compared to the first and second part. The pace is higher, there is an actual threat for the entire Guild (not just for Sonea) and we finally see what the previous books were building up to. On the downside, the story is rather predictable. And purposely leaving loose ends to attract readers for your next trilogy, that’s just not very nice. All in all this trilogy was fun, brainless entertainment for young adults.

Quick note: I’ve read the follow-up trilogy but I won’t review it here because it’s less entertaining than this series. The pace is once again very slow and the characters are very two-dimensional.

The Novice - Review

First of all, this book is the sequel to the first book I reviewed. If you plan on reading The Magician's Guild, I suggest you don't read this review yet. I won't hide spoilers for either book in the summary part and only hide spoilers for this one in the impressions.

The Facts

Title	The Novice (The Black Magician Trilogy, part 2)
Author	Trudi Canavan
Genre	Fantasy, young adult
Publisher	Orbit Books
Publication date	2002

The Summary

Sonea is now a novice in the Magician’s Guild but has a hard time because the other novices are all members of wealthy families and she grew up in the slums. One novice in particular, Regin, is a vicious bully. He accuses Sonea and her guardian Rothen to have an improper relationship, forcing her to move out of Rothen’s rooms and to the Novice’s Quarters, closer to her bullies. Sonea however is devoted to her studies and gets promoted to a higher class. These novices are friendlier until Regin also gets promoted and frames her for stealing. Sonea could ask for a magician to read her mind and prove her innocence, but this would mean they would find out about High Lord Akkarin practicing black magic. Rothen’s son Dorrien comes to visit his father and befriends Sonea. Together they set a trap to catch Regin trying to frame Sonea for theft again. This and him teaching her levitation and showing her secret places on the Guild grounds brings them closer together.

Meanwhile, Administrator Lorlen learns of murders happening in the slums, murders that show evidence of black magic. He suspects his friend Akkarin is involved, which makes him both worried about Akkarin and everyone else since a black magician is a threat to everyone around him.

At the start of the story, Dannyl is sent to Elyne as Second Ambassador and receives a secret assignment from Lorlen: to investigate ancient magic and retrace Akkarin’s journey in Elyne a few years before. He is assisted by Tayend, a young librarian who used to be Akkarin’s assistant. It is revealed later on that Tayend is a “lad” or homosexual. Dannyl is surprised by this but after a close encounter with death, realizes that he, too, has feelings for Tayend.

Back in the Guild, High Lord Akkarin grows suspicious of his friend Lorlen and his strange behaviour. He force-reads Lorlen’s mind and learns that Sonea, Rothen and Lorlen himself know that Akkarin is a black magician. He takes on Sonea’s guardianship, thus making her a hostage to prevent any of them taking action against him or telling anyone else about his secret. He also gives Lorlen a blood gem, a ring that enables Akkarin to hear and see everything that happens around Lorlen and to mind-speak with him without anyone else hearing.

Sonea is now known as the High Lord’s favorite, even though she is terrified of him and avoids him, and gets bullied more and more by Regin and his friends. She doesn’t defend herself however. Her private Warrior skills teacher, Yikmo, discovers this reluctance to use her powers to defend herself is caused by the fear that she might hurt someone. Akkarin is aware of the bullying but does not step in because he notices Sonea’s powers increase because of it. When Dorrien returns to the Guild, he encourages Sonea to challenge Regin to a formal duel in which she beats him through skill, gaining the respect of the other novices. The story ends when Sonea witnesses Akkarin kill a man from the rival nation Sachaka. The High Lord tells her this was a spy sent to kill him but Sonea doesn’t know whether to believe him, which sets up the story for the third book.

The Impressions

Unlike the first book in this trilogy, The Novice focusses on more than one storyline, in more than one location. I liked this because it allows for more world creation and character development. A nice example of this is Dannyl’s ambassador mission to the nation of Elyne. Not only is he facing the task of retracing the High Lord’s travels, he is also confronted with a different attitude towards homosexuality, and his own feelings. Lorlen has to deal with his inner turmoil too: his best friend turns out to be using black magic, which is forbidden in Kyralia and the Allied Lands, and might also be a serial killer. Add to this the blood gem Akkarin gives him later on which lets the High Lord hear Lorlen's thoughts.

Although the pacing in this book feels higher because of the different storylines, the overal progression is still quite slow. Sonea’s story is filled with her being bullied by Regin and her being afraid of High Lord Akkarin. So when Dorrien visits the Guild and they strike up a friendship, it is a welcome change to finally have something positive happen to Sonea. The romance part is a bit predictable but hey, we’re not reading world class literature here. Back to the bullying now. In my review of the first book I wrote “yes, we get it, Sonea doesn’t have control over her powers”. While reading this book, I kept thinking “yes we get it, Regin is a mean boy.”

Sonea is again rather passive. It is Dorrien who comes up with the plans to deal with Regin. And when Regin and his friends ambush her, Sonea tends to let them hurt her and even curls up on the ground while they hit her with magic strikes. This is not something we’d expect from the main character and heroine of the story. We do get an explanation later why she is reluctant to use her powers. Yet characters are repeatedly mentioned to “use all their power for this or that” indicating it is possible to control how much power you put into your magic strikes. So is Sonea a very determined pacifist or is this a plot hole?

The previous book set up High Lord Akkarin as the Super Bad Guy and this book tries to reinforce this image. He is mysterious and not very talkative, even with his best friend Lorlen. But to me Akkarin doesn’t give off the Super Dangerous vibe. I am not sure if this is on purpose or rather clunky writing. He feels more like a Misunderstood Guy With A Big Secret. Speaking of clunky writing, the amount of chuckling in these books is annoying.

The Conclusion

Like The Magician’s Guild, this book is a nice and easy one to read if you’re into fantasy and young adult novels. The addition of more storylines is very welcome because it creates a more three-dimensional world that does not revolve entirely around one young novice. As with the previous book, my biggest issue is again the slow pace and its repetitiveness, even though it did improve. By now I am curious about Akkarin's story, so on to the final part of the trilogy!

The Magician's Guild - Review

The Facts

Title	The Magician’s Guild (The Black Magician Trilogy, part 1)
Author	Trudi Canavan
Genre	Fantasy, young adult
Publisher	Orbit Books
Publication date	2001

The Summary

Magicians in Kyralia are all members of wealthy families. Every winter they purge the capital’s streets of the slum dwellers (or “dwells”). The story starts when Sonea, a young dwell, joins her friends in throwing rocks at these magicians. A magical shield protects them, but Sonea wishes her rock would pierce the shield. Lo and behold, this happens and Lord Fergun is hit in the head. Both Sonea and the magicians are shocked at this first manifestation of her magical powers. Fearing retaliation, Sonea flees and goes into hiding with the help of her friend Cery and the Thieves, a (literally) underground criminal organisation.

Her powers grow stronger and Sonea doesn’t know how to control them which leads to her accidentally setting fire to her surroundings multiple times. Meanwhile, the magicians are indeed hunting her down. Some, like Lord Fergun, out of anger but others, like Lord Rothen and Lord Dannyl, out of concern that she might hurt herself and other people. One night, Sonea and Cery sneak into the Magician’s Guild, hoping to learn how to control her powers. Their quest is unsuccessful but Sonea witnesses a magician in black robes and covered in blood performing a ritual on a servant. Part one of this book ends when Rothen locates Sonea and convinces her to come to the Guild to learn Control over her powers.

In part two Sonea not only learns how to control her powers but also slowly learns to trust Rothen. She doesn’t really care about staying in the Guild once she’s achieved Control but instead wants to go home to her family. Her newly formed trust is challenged when Fergun sets up a scheme to force Sonea to betray the Guild. His plans are discovered and at the trial Sonea allows Lorlen, the Guild’s Administrator (more or less the second-in-command), to read her mind and witness what Fergun told her. During this truthread however, Lorlen sees the image of the black-robed magician and it is revealed this is in fact Akkarin, the High Lord and Lorlen’s best friend, practicing forbidden black magic. Determined to help the Guild fight this new enemy, Sonea decides to stay with them, under Rothen’s guardianship.

The Impressions

While reading this book, it is important to keep in mind that it is the first part of a trilogy. The villain in this part is rather weak and unimpressive. His scheme to trick Sonea is not menacing and it is hard to understand why she feels afraid. Then again, Sonea seemed a bit passive from time to time. This might be explained by her situation. First she is terrified of her powers and the Guild chasing her, then she is confined to Rothen’s quarters in the Guild while he teaches her how to control those powers. She thinks about escaping or simply leaving the Guild once she’s learned Control, but never really undertakes any action.

I also felt the first part just dragged on and on. Yes, we get it: Sonea doesn’t have control over her powers, she’s a danger to herself and her surroundings and the Guild wants to find her. Do we really need 150 pages of that? That’s half of this book. Time and pages that could’ve been spent on more character development. Or just shorten all three books and make it one big one. Then again, fantasy writers, publishers and readers love their trilogies. I did like the different points of view we get. Among them there’s Sonea’s, Dannyl’s and Rothen’s. This is interesting because we get an insight into the minds of these people, their inner turmoils and motivations. The downside of it is that we immediately know that Rothen and Dannyl are The Good Guys and genuinely want to help Sonea.

Those 150 pages of her being on the run didn’t give me the thrill they’re supposed to provide. You know she’s going to get caught because we need a story and you know at least some magicians are nice guys and gals. I kept wishing they’d catch her on the next page so we could move on with the story.

The writing style and language don’t drag the story down in my opinion. The only thing that bothered me was the amount of chuckling going on. I know some readers had a problem with the author coming up with new names for existing animals (ceryni for rat, for example) but this didn’t bother me. Ms. Canavan’s explanation is that those animals aren’t exactly the same as the ones we know, but fill a similar role in their ecosystem. The one exception to this seems to be horses, which are simply called horses. In general I like the world creation, especially the Thieves and the way magic and mindreading works. 

This story is set entirely within the city of Imardin, the capital of Kyralia, so the physical/geographical side of world creation is rather limited. The second and third book do expand the world way beyond the city walls. So just like the story is an introduction to the bigger story about the black magician, it’s also only a first glimpse into this world.

The Conclusion

All in all this is a good start for a young adult fantasy trilogy. Just don’t expect it to be JRR Tolkien or even JK Rowling. It is a fun and easy read with a fairly simple plot. The first part could have been shorter which would create space for a stronger plot with a more menacing villain. This book sets up the conflict for the second and third parts of the trilogy which are more interesting.

Verkiezingsdrukwerk

"Sintruin, ich zien òech gèèn! De geheimen van twee madammen"

Als een folder met deze titel (voor wie geen dialect begrijpt, de eerste zin betekent "Sint-Truiden, ik zie u graag!") in de bus valt, wat is dan het eerste waar je aan denkt?

Mijn eerste idee was reclame voor een of ander toneelstuk. Zo'n deurenkomedie met een hoop dubbelzinnige toespelingen en een hilarisch misverstand. Oh wat zat ik er ver naast!

Of misschien toch niet...

Het bleek om verkiezingsdrukwerk te gaan, uitgegeven door onze burgemeester CD&V-signatuur, Veerle Heeren. Bij deze heb ik dus ook de verantwoordelijke uitgever vermeld, dan zijn we weer lekker in orde daarmee. Ik geef het toe, ik kijk altijd enorm uit naar verkiezingsdrukwerk. Vooral bij de gemeenteraadsverkiezingen levert dat boeiende lectuur op. Zo ook bij deze folder. Laten we samen eens kijken naar de inhoud.

Pagina 1: De titel en een foto van twee vrouwen in een zomers jurkje die knielen op een bankje. Hun hoofden zijn verstopt achter een hartvormig logo zodat het nog even spannend blijft om wie of wat het hier gaat! Slimme zet om zoveel mogelijk mensen aan te sporen het boekje open te slaan en niet onmiddellijk verticaal te klasseren.

Pagina 2: De inhoudsopgave, enkele citaten van familie en vrienden over de twee vrouwen in kwestie. Hier wordt het duidelijk dat het om politica's gaat: de ene onze burgemeester, de andere een - voorlopig nog - nobele onbekende. In een uiterst korte column/voorwoord leren we dat mevrouw Heeren hard werkt in de politiek, maar vooral ook dat ze 's ochtends een broodje haalt bij de bakker en 's avonds op café nog een kop koffie gaat drinken. En ze belooft ons dat ze verderop enkele geheimpjes gaat verklappen! Sappige roddels over Servais Verherstraeten misschien? Spannend!

Pagina 3: Een grote foto van beide dames waarbij de ene een geheim in het oor van de andere fluistert. Tijd om door te bladeren naar de eigenlijke programmapunten op pagina 4.

Oh...

Pagina 4 en 5 blijken een gesprek te zijn waarin ze elkaar loven. We leren, zoals beloofd, een paar dingen bij over mevrouw Heeren (ik schrijf vanaf nu Veerle, da's korter). Zo vindt ze het fijn dat vrouwen op vrouwen stemmen. Ze wil zich inzetten voor de sociale zekerheid. Lovenswaardig, maar er worden jammer genoeg geen concrete voorstellen gedaan. Helemaal op het einde van dit gesprek doet de andere kandidate wel een voorstel: een fuiftaxidienst in het weekend die jongeren aan 5 euro per rit veilig thuis brengt.

Zoals Veerle besluit: "Ze hééft het!"

Op naar pagina's 6 en 7 dan maar. Veerle had ons geheimpjes beloofd op pagina 2 en inderdaad, maar liefst 14 (ja, veertien!) geheimen van de madammen. We leren dat Veerle een jas gekocht heeft in de solden met 70% korting! Dat Leen op zondag geen calorieën telt en frietjes eet! Dat Anne-Marie verantwoordelijk is voor de mèches in Veerles haar! En dat Rob en Giel hun favoriete spelers van STVV zijn!

Pagina 8 bestaat uit de kieslijsten voor het federale en Vlaamse niveau, een recept voor aardbeienparfait en een tekstje in het plaatselijke dialect. Dat laatste is volgens mij met opzet gedaan zodat de boodschap "stem op ons want wij zijn vrouwen" niet begrepen kon worden door het nationale bestuur. Zelfs bij de NSA zitten ze zich waarschijnlijk nog steeds in de haren te krabben over die paar zinnetjes.

En ja, in dat tekstje staat letterlijk "dankzij dit boekje weet ik dat Leen een capabele vrouw is" en ook "Ga ik dan niet op de mannen stemmen? Zie mijn hoofd eens schudden."

Waar staat de CD&V voor? Voor welke programmapunten gaan beide dames zich inzetten als ze verkozen raken? Ik heb er geen flauw benul van! Nou ja, toch niet als ik enkel van deze folder zou uitgaan. Hoor ik nu op Veerle te stemmen omdat ze een vrouw is? Dat lijkt ze zelf blijkbaar een goede reden te vinden. Politici bewijzen in mijn ogen ook niet dat ze capabel zijn door een fuiftaxi voor te stellen en een jas te scoren aan 70% korting... En de economische crisis lossen we niet op door aardbeienparfait te maken.

Nog 20 dagen tot de verkiezingen en mijn stem zweeft nog ergens in het onbestemde. Als politici mij willen overtuigen, mogen ze mij gerust een folder opsturen. Graag zelfs. Maar dan liefst wel eentje met relevante inhoud.