Eerst en vooral een opmerking over Vorst Nationaal: koop nooit vip-tickets. De filosofie is namelijk "u betaalt 20 euro meer voor een voorbehouden parkeerplaats en champagne (en een polsbandje), maar mag niet kiezen waar u gaat zitten." Meer zelfs: rechtstaan is volledig uit den boze. Vraagt u toch om van het concert te mogen genieten op de begane grond, wordt er na veel bureaucratie beslist dat u dat mag, als u het superdeluxe papieren polsbandje afgeeft en "nooit meer terugkomt naar de zittribune". Met andere woorden: een VIP is een gijzelaar.
Toen we dan toch eindelijk onze staanplaats veroverd hadden op de tweede rij en oordopjes hadden bovengehaald, was het eerste deel van het voorprogramma al bezig. LostAlone heetten de 3 snuiters en ondergetekende moet bekennen dat ze het niet zo erg vond dat de set al halfweg was. Rock zoals dat overal te vinden is, vol goede bedoelingen maar niet veel meer dan dat.
Deel 2 van het voorprogramma legde de klemtoon op percussie, hun naam luidde dan ook Street Drum Corps. Lees: aanstekelijke punkrock meets Stomp (die met hun regentonnen). Handjes gingen Regi-gewijs de lucht in, er werd hier en daar gesprongen en meegezongen. Kortom: het publiek raakte opgewarmd.
En dan... de hoofdact. Een groot gordijn werd opgetrokken voor het podium, en na wat een eeuwigheid leek, gingen de lichten in de zaal uit. Openingstrack "Escape" van het recente album This is War galmde door de zaal en terwijl de hele zaal meebrulde met het refrein (This is waaaaaaaaar!), viel het gordijn en daar stonden de helden van de avond: Jared Leto, Shannon Leto en Tomo Milicevic. Na eens diep ingeademd te hebben, zetten ze Night of the Hunter in, het publiek brulde en sprong mee, en de rollercoaster was vertrokken voor een dolle rit van anderhalf uur.
Tussendoor maakte frontman Jared ruim tijd voor een babbel met het publiek waarin hij zijn kennis van het Frans demonstreerde ("Je m'appelle Jared", "Je vais à la plage"), een moshpit probeerde te creëren in het publiek ("Little girls like you... get the f*ck out") en subtiel lachte met de talenkennis van de Waalse fans ("Who actually understands what I'm talking about?" *gegil* "And who doesn't have a clue?" *gegil* "Hm, just as I thought").
Halfweg zakte het tempo even met een paar akoestische nummers, waarbij meneer Leto plots achteraan in de tribune stond, tussen het publiek. Na deze korte interlude barstte de hel echter weer los in alle hevigheid, waarbij de security zwaar op de proef werd gesteld: het verbod op crowdsurfing werd door Jared zelf met de voeten getreden toen hij tijdens The Kill zowaar in het publiek sprong (op nog geen halve meter van yours truly). Een van de vorige keren dat Jared "Angel Face" Leto in het publiek dook, brak hij z'n neus, chapeau dus dat hij dat toch blijft doen. Ook tijdens bisnummer Kings and Queens werd de muur tussen band en fans doorbroken toen een twintigtal gelukkigen mee op het podium mochten.
Wie wel eens een plaat van 30 Seconds to Mars gehoord heeft, weet dat er duchtig geschreeuwd wordt. De grote vraag die ik me op voorhand stelde, was: "Kan Jareds stem dit live ook aan?" Het antwoord: soms. Er waren momenten dat hij er knal op zat, maar ook stukken die niet zo toonvast waren.
Dit werd echter meer dan gecompenseerd door de show en de interactie met het publiek. Waar andere bands hun nummertje opvoeren, een "Bonsoir Brussels, merci!" ertussendoor gooien en meteen na het optreden spoorloos verdwijnen, werd het publiek hier echt betrokken bij het hele gebeuren. Na afloop werd er zelfs nog tijd gemaakt voor een foto, handtekening en babbeltje met Shannon en Tomo. Jared werd omringd door gorilla's tot bij de bus, maar bleef ook nog even staan om de schare fans toe te spreken.
Grootste minpunt van de avond was echter de vaststelling dat ook bij dit concert enkel Engels en wat Frans gesproken werd. Misschien moet er iemand in de coulissen van Vorst Nationaal eens de moeite doen om de artiesten een half mondje Nederlands te leren?
Algemene besluit: wie zegt dat acteurs geen rockstar kunnen zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten