Zoals de meesten van jullie al wel zullen weten, ben ik vorige maand geopereerd aan m'n hart. Omdat dit ondertussen precies een maand geleden is, vond ik het tijd voor een terugblik.
Ik werd al de dag voordien, 17 november dus, opgenomen in het ziekenhuis zodat er nog tijd was voor een gesprekje met de anesthesist en chirurg, een bloedonderzoek, het lezen van 5 info-brochures,... Na een rustige nacht werd ik al om 6u gewekt voor de laatste voorbereidingen, om iets na 7u vertrok ik dan naar de operatiezaal. Al bij al was ik vrij rustig, al zal het kalmeerpilletje dat ze standaard geven ook wel geholpen hebben, zelfs toen er bij het prikken van de infusen 3 pogingen nodig waren kon het mij niet zo heel erg veel schelen. Tien seconden later lag ik al te slapen en kon de operatie beginnen.
Bij die operatie werd er een incisie (jaja, een moeilijk woord) gemaakt van zo'n 15cm om de borstkas open te leggen. Daarna werd het borstbeen in de lengte doorgezaagd, m'n hart losgekoppeld van de rest van de bloedsomloop die aangesloten werd op een hartlongmachine en m'n hart werd stilgelegd. Vervolgens sneed de chirurg de verdikking op het tussenschot weg en werd alles terug dichtgemaakt. Om 12u30 lag ik op intensive care, maar ik werd nog in slaap gehouden tot 's avonds. Er was eerst gezegd dat ik pas vrijdag zou wakker worden, dus dat was een goed teken. In de uren daarna heb ik nog veel geslapen, maar me ook geërgerd aan de beademingsbuis die nog in m'n luchtpijp zat om het ademen te vergemakkelijken. Om 3u die nacht mocht die buis gelukkig weg. In de uren erna mocht ook de maagsonde verwijderd worden. Rond 16u diezelfde dag mocht ik al verhuizen naar een gewone kamer en werd de hartmonitor losgekoppeld.
Op zaterdag werd de drain verwijderd die wondvocht afvoerde via een gat in m'n buik. Op 3 seconden was die buis uit m'n buik getrokken en het gat dichtgemaakt met 4 nietjes. Gelukkig zat ik nog zwaar onder de Dafalgan tegen de pijn. Later die dag ben ik ook de eerste keer uit bed geweest om, met de hulp van een verpleegster, naar het toilet te gaan en heb ik voor het eerst sinds woensdagavond wat gegeten.
De dag nadien heb ik wat meer kunnen eten (op zondag is er rozijnenbrood bij het ontbijt, hoera!) en kreeg ik toestemming om alleen naar het toilet te gaan. Ik moest die dagen goed hoesten om fluimen los te krijgen en dat doet behoorlijk veel pijn met een doorgezaagd borstbeen. Ook andere bewegingen deden pijn en ik sliep halfzittend. Maar de laatste infusen werden die dag verwijderd, waardoor ik bijna volledig verlost was van alle draadjes. Er staken enkel nog 3 draadjes uit m'n buik om indien nodig een externe pacemaker op aan te sluiten, wat gelukkig niet nodig was.
Vanaf maandag kwam de kinesist langs om oefeningen te doen (enkel ademhalingsoefeningen, om te beginnen) en heb ik voor het eerst weer aan tafel gegeten. De dag erna ben ik even op de gang gaan wandelen en werd er een echo genomen van m'n hart. De verdikking leek volledig weg te zijn en voor de rest was ook alles in orde, wat heel leuk nieuws was. Omdat alles zo vlot verliep, mocht ik op woensdag al naar huis, 6 dagen na de operatie dus. Voor ik mocht vertrekken, heeft de kinesist me nog even laten fietsen op een hometrainer en wat trappen laten nemen. Daarna kwam de dokter langs om de pacemakerdraadjes uit te trekken. Maar die zaten blijkbaar te vast aan m'n hart en dus werd er beslist om ze gewoon af te knippen aan de buitenkant en de rest te laten zitten.
Na een hobbelige en dus niet zo heel erg aangename rit (dank u, mevrouw Crevits) en 2 verdiepingen trappen zat ik thuis terug in m'n vertrouwde zetel. Fase 2 van m'n herstel begon hier. Bij ongeveer alles had ik nog hulp nodig, ik kon en mocht immers niets tillen. Er is nog een week lang elke dag een thuisverpleegster langsgekomen om te controleren of de wonde goed genas. En 5 dagen na m'n thuiskomst zijn de oefeningen met de kinesist begonnen. Elke dag een beetje ademhalingsoefeningen, een paar minuten fietsen op de hometrainer, de trap op en af,... Een uurtje bewegen per dag is niet zo veel, maar wel behoorlijk vermoeiend in het begin. Gelukkig voelde ik elke dag verbetering en kon ik ook langzaam het aantal dafalgans verminderen.
Drie weken na de operatie ben ik volledig gestopt met pijnstillers en ben ik ook voor het eerst buiten gaan wandelen. Langzaamaan kan ik ook meer en meer zelf doen: in het ziekenhuis kon ik nog geen klein glazen cola-flesje optillen, sinds een paar dagen kan ik een volle literfles vasthouden. Een volgende kleine overwinning was de eerste nacht dat ik terug volledig plat kon liggen, afgelopen woensdag. Nog een weekje geduld en ik kan hopelijk weer op m'n zij liggen. Het litteken geneest ook heel mooi, al gaat het wel nog een tijdje rood blijven.
Volgende dinsdag vertrek ik weer naar Leuven om de laatste lessen van het semester mee te pikken, hopelijk is het niet te glad buiten want ik val nu liever niet.
Al bij al gaat het dus heel goed met mij en kan ik alweer bijna even veel als voor de operatie en kan ik iedereen nog heel lang op de zenuwen blijven werken! Ondanks de pijn van in het begin kan ik dus wel zeggen dat ik er heel tevreden van ben dat ik voor die operatie heb gekozen en ik zou het iedereen kunnen aanbevelen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten