Ik las daarnet dit artikel op een nieuwssite en mijn vingers begonnen te jeuken terwijl mijn tenen zich krulden. Het gaat mij niet enkel om dit ene evenement. In Sint-Truiden wordt er ook elk jaar een Ladies City Day georganiseerd waarbij men de vrouwelijke helft van de bevolking lokt met cava ("bubbelssssssss!"), goodie bags (Oh! My! God! Ne sleutelhanger!) en BV's.
Waarom worden alle vrouwen over dezelfde kam gescheerd? Er wordt blijkbaar verwacht dat wij enkel de belofte van make-up en oorbellen nodig hebben om onze hoge hakken aan te trekken en naar zo'n evenement te trekken. Het is natuurlijk ieders goed recht om dat te doen en ongetwijfeld zullen de organisatoren 's avonds wel weten wat ze eraan verdiend hebben. Maar ik vraag me dan af of dit echt is hoe marketing-jongens naar vrouwen kijken: een kudde die hersenloos (en ik citeer uit het bovenstaande artikel) "zich komt vergapen aan" handtassen en oorbellen. Net als koeien naar een trein staren.
Voor mij persoonlijk voelt dat aan als een blijk van minachting, alsof wij niet voor onszelf kunnen denken. Alsof we niet bepaald intelligent zijn. En alsof we allemaal identiek (zouden moeten) zijn.
Maar guess what? We zijn niet identiek. Acties op Facebook om oorbelletjes of make-up te winnen, kunnen mij gestolen worden. Bloemetjesmotieven zijn niks voor mij. En ik heb nog nooit in m'n leven een aflevering van Gossip Girl of The Vampire Diaries gezien. Ben ik nu abnormaal? Of minderwaardig? Is het zo vreemd dat ik liever naar wielrennen of Formule 1 kijk? Of liever zit te gamen met vrienden dan op een terrasje bubbelsssssss ga drinken? Blijkbaar wel. Al in onze kindertijd krijgen we te horen en te lezen dat meisjes met poppen spelen, roze leuk vinden en graag jurkjes aandoen. Als jij dat niet doet, ben je vreemd. Je wordt nagekeken, uitgelachen, je hoort er op school niet bij. Ah nee, want jij wil knikkeren met de jongens maar de jongens willen dat niet want jij bent een meisje en jongens van 10 vinden meisjes maar stom.
BFF's, dat heb ik nooit gehad. Ik trok liever met jongens op. En dan krijg ik op een dag te horen "dat er iets scheelt met mij, dat er iets verkeerd zit in mijn hoofd, want ik heb geen vriendinnen." Ik wou dat ik dit verzonnen had, maar jammer genoeg niet. Zo kijkt de maatschappij blijkbaar naar meisjes die zich niet conformeren en die het verschil niet kennen tussen Jimmy Choo en Louboutin (welk was nu ook alweer het merk met de rode zolen?). En dan heb je twee opties: proberen stand te houden en jezelf te blijven ondanks de kritiek, ofwel je aanpassen. Aanpassen is misschien het gemakkelijkste (ah ja, je koopt wat oorbelletjes en make-up, heel gemakkelijk via Facebook!), maar word je daar op langere termijn gelukkig van? Ik betwijfel het. Waarmee ik eigenlijk bedoel dat ik er zeker van ben dat dat niet het geval is. Je geeft dan een stukje van jezelf op. En vroeg of laat komt dat stukje terug rondspoken in je hoofd.
En als je wel voet bij stuk houdt en je eigen weg zoekt, dan zal je merken dat je als vrouwelijke wielerliefhebber met vooroordelen geconfronteerd wordt ("gij kijkt alleen naar de koers voor de schoon benen!"). Maar ook dat er nog andere meisjes/vrouwen zijn waarmee je wél dingen gemeen hebt en dat er dan misschien toch niks verkeerd zit in dat hoofdje. Dat je wél vriendinnen kan hebben, met wie je samen kan gamen in plaats van hersenloos naar de dichtstbijzijnde handtassenwinkel te lopen.
En aan de organisatoren van dergelijke evenementen wil ik nog dit kwijt: respecteer onze eigenheid en ons vermogen om zelfstandig na te denken en keuzes te maken. Behandel niet alle vrouwen als schapen die zomaar in een bepaalde richting kunnen gejaagd worden.
woensdag 9 oktober 2013
donderdag 18 juli 2013
About stacking and YOLOing into stuff
Don't worry, I have not turned into one of those #yolo #swag kids! No, I want to talk about a computer game today. And about some people I met while playing this game.
"Friendships over the internet aren't real." That's what you hear when you tell people about friends you met through video games. I guess it depends on how you define friendship. True, you cannot call those people on a Friday night to go out drinking and you might not even know their real name. But on the other hand you share the same interest (a video game) and you may find you have more things in common.
During these last few months, I spent quite some time in Tyria, the fictional world of Guild Wars 2. It's in this world that I met some totally awesome people to form a guild with. Together we fought dragons, saved the cute quaggans and battled our way through dungeons. These dungeon runs ranged from 10 minutes to nearly 6 hours. Yes, six hours. These endeavours, together with other shenanigans like exploring the major cities for hidden corners, molded us into a good team and even a bunch of friends.
Today two of those people announced they're quitting the game. I respect their decision yet I couldn't help but feel sad about it. Thinking back on the "old times" made me laugh and shed a tear at the same time.
One person, known as Razz or V, would always assume command of the operation. Even when he stepped in for someone else in the middle of a dungeon, he would straightaway tell us to (my apologies for the technical lingo, dear readers) "stack right here so we can L.O.S. them around the corner. I'll throw a reflect wall and then Nico can cast his wall afterwards. Ready? Then I'll go pull the enemy with my Golem in a Box." Don't ever let him hear me saying this, but his advice and tactics were really good and pulled us through on numerous occasions! He was also the guild mate who ALWAYS found new tricks to glitch stuff and enter undiscovered areas. The following game update usually fixed these glitches, which made him slightly grumpy and amused us to no end.
The other person was V's brother Paen aka P. While V held briefings before engaging a difficult enemy, Paen showed off his shiny new weapons and yell things like "ERMAGHERD, ROCKET BOOTS, YOU GUYS!". And then, while we stacked and V went to pull one enemy, Paen would opt for his own battle plan. This own plan turned out to be a slightly adapted version of Leeroy Jenkins. 'Adapted' meaning he shouted "YOLO" before running in, realizing he made a terrible mistake and saying "Oh sh*t, oh guys, halp?" Or he would ask where I was ("east of that city") and then run toward me, not find me and realize he went west instead of east. Occasionally we would also have serious conversations about the real world. Especially Paen, the "chaotic" one, turned out to be someone who I could talk to about serious stuff.
The contrast between V and P could hardly be bigger: one thinking about battle plans, the other just running in. But what they had in common was a great sense of humour that often had everyone in the guild choking on their drinks or dying in the game because we were laughing too hard to focus on the fight.
If someone tells me "friendships over the internet aren't real", I will disagree with them because to me friendship is having fun together and listening when someone is feeling a bit down. And that's exactly what me and my guild mates do.
So when V told us they were both quitting the game I felt sad. Even though we will try to keep in touch and we might find a new game to play together, this guild will not be the same as before. I will definitely miss the structure V brought during dungeon runs and the crazyness that followed P.
V and P, thank you for all the fun we've had so far. I wish both of you the best of luck in life and I hope to see you again someday!
"Friendships over the internet aren't real." That's what you hear when you tell people about friends you met through video games. I guess it depends on how you define friendship. True, you cannot call those people on a Friday night to go out drinking and you might not even know their real name. But on the other hand you share the same interest (a video game) and you may find you have more things in common.
During these last few months, I spent quite some time in Tyria, the fictional world of Guild Wars 2. It's in this world that I met some totally awesome people to form a guild with. Together we fought dragons, saved the cute quaggans and battled our way through dungeons. These dungeon runs ranged from 10 minutes to nearly 6 hours. Yes, six hours. These endeavours, together with other shenanigans like exploring the major cities for hidden corners, molded us into a good team and even a bunch of friends.
Today two of those people announced they're quitting the game. I respect their decision yet I couldn't help but feel sad about it. Thinking back on the "old times" made me laugh and shed a tear at the same time.
One person, known as Razz or V, would always assume command of the operation. Even when he stepped in for someone else in the middle of a dungeon, he would straightaway tell us to (my apologies for the technical lingo, dear readers) "stack right here so we can L.O.S. them around the corner. I'll throw a reflect wall and then Nico can cast his wall afterwards. Ready? Then I'll go pull the enemy with my Golem in a Box." Don't ever let him hear me saying this, but his advice and tactics were really good and pulled us through on numerous occasions! He was also the guild mate who ALWAYS found new tricks to glitch stuff and enter undiscovered areas. The following game update usually fixed these glitches, which made him slightly grumpy and amused us to no end.
The other person was V's brother Paen aka P. While V held briefings before engaging a difficult enemy, Paen showed off his shiny new weapons and yell things like "ERMAGHERD, ROCKET BOOTS, YOU GUYS!". And then, while we stacked and V went to pull one enemy, Paen would opt for his own battle plan. This own plan turned out to be a slightly adapted version of Leeroy Jenkins. 'Adapted' meaning he shouted "YOLO" before running in, realizing he made a terrible mistake and saying "Oh sh*t, oh guys, halp?" Or he would ask where I was ("east of that city") and then run toward me, not find me and realize he went west instead of east. Occasionally we would also have serious conversations about the real world. Especially Paen, the "chaotic" one, turned out to be someone who I could talk to about serious stuff.
The contrast between V and P could hardly be bigger: one thinking about battle plans, the other just running in. But what they had in common was a great sense of humour that often had everyone in the guild choking on their drinks or dying in the game because we were laughing too hard to focus on the fight.
If someone tells me "friendships over the internet aren't real", I will disagree with them because to me friendship is having fun together and listening when someone is feeling a bit down. And that's exactly what me and my guild mates do.
So when V told us they were both quitting the game I felt sad. Even though we will try to keep in touch and we might find a new game to play together, this guild will not be the same as before. I will definitely miss the structure V brought during dungeon runs and the crazyness that followed P.
V and P, thank you for all the fun we've had so far. I wish both of you the best of luck in life and I hope to see you again someday!
zaterdag 5 januari 2013
... viseert een bevolkingsgroep
Allereerst een gelukkig nieuwjaar gewenst aan al mijn lezers, zowel mijn trouwe volgelingen als de occasionele bezoekers.
Ik heb een tijd geleden een relaas gedaan over mijn ervaringen in de trein. Tijd dus om het over een andere vorm van openbaar vervoer te hebben. Meer bepaald over een bepaalde bevolkingsgroep die de bussen terroriseert. Iedereen kent ze wel, die mensen die zich beter voelen dan iedereen en dat ook duidelijk laten merken. Een typische busrit in Leuven verloopt daardoor steeds volgens hetzelfde stramien.
Je komt aan de bushalte aan het station en daar staat meestal al een exemplaar te wachten. Als ze er nog niet staan, moet je gewoon even wachten en dan komen ze zeker opdagen. Ze zijn makkelijk herkenbaar aan hun typische kledingstijl en vooral ook hun manier van praten en lopen. Niet dat ze allemaal even erg zijn, sommigen vallen zeker goed mee. Maar de anderen zijn onmiddellijk herkenbaar en je weet ook meteen dat ze problemen gaan geven.
Gisteren bijvoorbeeld kwam een specimen naast mij op het perron staan, op minder dan twee meter van de vuilnisbak. Aangezien we nog even op de bus moesten wachten, vond dit exemplaar het een goed moment om nog even een snoepje te eten. Zodra het chocolaatje in haar mond stak, frommelde ze het papiertje op en keek ze even rond zich. Toen ze merkte dat ik haar in het oog had, deed ze alsof ze het papiertje in haar jaszak wou steken, om het vervolgens "subtiel" op de grond te gooien. Dit is iets waar ik niet tegen kan, beste lezers. Er stond een vuilnisbak op amper twee passen afstand en het perron stond zeker niet zo vol dat deze onbereikbaar was. En zelfs als er geen vuilnisbak binnen aanvaardbare afstand staat, hoef je je afval nog niet op de grond te gooien. Steek het dan in je jas of handtas (ze had een grote handtas bij, dus zeker plaats genoeg) tot aan de eerstvolgende vuilnisbak. Maar gooi je afval niet op de grond en al zeker niet na zo'n circus waarbij je doet alsof je het in je jas gaat steken. Dat bewijst dat je goed genoeg weet dat dat niet hoort!
Ik heb even overwogen om te zeggen tegen deze persoon: "Excuseer, ik denk dat u iets heeft laten vallen." Maar de bus kwam toen net aan en het ellebogenwerk begon. Er zijn al mensen voor minder onder een bus geduwd. U mag twee keer raden wie het hardste liep te duwen en trekken om als eerste op de bus te kunnen... Inderdaad, onze sluikstortende vriendin, samen met enkele van haar soortgenoten die plots uit het niets opdoken. Het lijkt alsof ze daar een sport van maken: als eerste op de bus willen en dan de deur blokkeren omdat ze iets willen vragen aan de chauffeur. Zodra ze dan ingestapt zijn, is het tijd voor de volgende stap: plaats zoeken. Sommigen lijken een favoriete plaats te hebben en die moeten en zullen ze te pakken krijgen. Als er al iemand zit, wordt deze persoon verzocht om op te staan, op vriendelijke of minder vriendelijke wijze. Het probleem is dat je er moeilijk tegenin kan gaan, omdat dan alle medepassagiers scheef naar je kijken. Ze willen niet gediscrimineerd worden als lid van een bepaalde bevolkingsgroep, maar als het hen uitkomt, zwaaien ze wel met hun lidkaart van deze groep: "ik mag zitten want..."
Het lef van sommige bejaarden!
Bent u geneigd om op te staan voor iemand die eerst een aanval doet op het wereldrecord hinkstapspringen in een poging om als eerste op de bus te raken en vervolgens een wandelstok bovenhaalt en een zitplaats opeist omdat hij slecht te been is? Of iemand die eist dat de passagier op de tweede zetel vooraan links opstaat terwijl er achteraan de bus nog 5 plaatsen vrij zijn?
Zo'n relschoppers moeten bij mij niet afkomen. En dan trek ik het me ook niet aan dat ze tegen hun vriendin zitten te klagen: "Oooh Mariëtte, die jeugd van tegenwoordig, die staan hun plaats niet meer af aan ons, het is toch erg he."
Ja mevrouw, het is erg gesteld met de jeugd, maar ik sta mijn plaats wel af aan oudjes die slecht te been zijn én ik gooi geen afval op de straat, dank u.
Ik heb een tijd geleden een relaas gedaan over mijn ervaringen in de trein. Tijd dus om het over een andere vorm van openbaar vervoer te hebben. Meer bepaald over een bepaalde bevolkingsgroep die de bussen terroriseert. Iedereen kent ze wel, die mensen die zich beter voelen dan iedereen en dat ook duidelijk laten merken. Een typische busrit in Leuven verloopt daardoor steeds volgens hetzelfde stramien.
Je komt aan de bushalte aan het station en daar staat meestal al een exemplaar te wachten. Als ze er nog niet staan, moet je gewoon even wachten en dan komen ze zeker opdagen. Ze zijn makkelijk herkenbaar aan hun typische kledingstijl en vooral ook hun manier van praten en lopen. Niet dat ze allemaal even erg zijn, sommigen vallen zeker goed mee. Maar de anderen zijn onmiddellijk herkenbaar en je weet ook meteen dat ze problemen gaan geven.
Gisteren bijvoorbeeld kwam een specimen naast mij op het perron staan, op minder dan twee meter van de vuilnisbak. Aangezien we nog even op de bus moesten wachten, vond dit exemplaar het een goed moment om nog even een snoepje te eten. Zodra het chocolaatje in haar mond stak, frommelde ze het papiertje op en keek ze even rond zich. Toen ze merkte dat ik haar in het oog had, deed ze alsof ze het papiertje in haar jaszak wou steken, om het vervolgens "subtiel" op de grond te gooien. Dit is iets waar ik niet tegen kan, beste lezers. Er stond een vuilnisbak op amper twee passen afstand en het perron stond zeker niet zo vol dat deze onbereikbaar was. En zelfs als er geen vuilnisbak binnen aanvaardbare afstand staat, hoef je je afval nog niet op de grond te gooien. Steek het dan in je jas of handtas (ze had een grote handtas bij, dus zeker plaats genoeg) tot aan de eerstvolgende vuilnisbak. Maar gooi je afval niet op de grond en al zeker niet na zo'n circus waarbij je doet alsof je het in je jas gaat steken. Dat bewijst dat je goed genoeg weet dat dat niet hoort!
Ik heb even overwogen om te zeggen tegen deze persoon: "Excuseer, ik denk dat u iets heeft laten vallen." Maar de bus kwam toen net aan en het ellebogenwerk begon. Er zijn al mensen voor minder onder een bus geduwd. U mag twee keer raden wie het hardste liep te duwen en trekken om als eerste op de bus te kunnen... Inderdaad, onze sluikstortende vriendin, samen met enkele van haar soortgenoten die plots uit het niets opdoken. Het lijkt alsof ze daar een sport van maken: als eerste op de bus willen en dan de deur blokkeren omdat ze iets willen vragen aan de chauffeur. Zodra ze dan ingestapt zijn, is het tijd voor de volgende stap: plaats zoeken. Sommigen lijken een favoriete plaats te hebben en die moeten en zullen ze te pakken krijgen. Als er al iemand zit, wordt deze persoon verzocht om op te staan, op vriendelijke of minder vriendelijke wijze. Het probleem is dat je er moeilijk tegenin kan gaan, omdat dan alle medepassagiers scheef naar je kijken. Ze willen niet gediscrimineerd worden als lid van een bepaalde bevolkingsgroep, maar als het hen uitkomt, zwaaien ze wel met hun lidkaart van deze groep: "ik mag zitten want..."
Het lef van sommige bejaarden!
Bent u geneigd om op te staan voor iemand die eerst een aanval doet op het wereldrecord hinkstapspringen in een poging om als eerste op de bus te raken en vervolgens een wandelstok bovenhaalt en een zitplaats opeist omdat hij slecht te been is? Of iemand die eist dat de passagier op de tweede zetel vooraan links opstaat terwijl er achteraan de bus nog 5 plaatsen vrij zijn?
Zo'n relschoppers moeten bij mij niet afkomen. En dan trek ik het me ook niet aan dat ze tegen hun vriendin zitten te klagen: "Oooh Mariëtte, die jeugd van tegenwoordig, die staan hun plaats niet meer af aan ons, het is toch erg he."
Ja mevrouw, het is erg gesteld met de jeugd, maar ik sta mijn plaats wel af aan oudjes die slecht te been zijn én ik gooi geen afval op de straat, dank u.
Abonneren op:
Posts (Atom)