iSad

Er was vandaag niet naast te kijken op de diverse nieuws- en andere sites. Overal zijn er berichten te vinden over het overlijden van Steve Jobs: velen betuigen hun medeleven aan de familie en vrienden, nog meer mensen beschrijven hoe hij hun leven veranderd heeft, hoe onmisbaar hij was voor hen omdat ze tegenwoordig niet meer zonder hun iGadgets kunnen. Ik wil even benadrukken dat ik dit ook erg vind en dat ik ook m'n medeleven wil betuigen aan zijn familie (hoewel ze dit natuurlijk nooit gaan lezen, maar het is het idee dat telt).

Een ander nieuwsbericht dat hierdoor een beetje naar de achtergrond verdrongen is, vertelt hoe Vlamingen (nog steeds?) niet weten waar ze terechtkunnen met psychische problemen. Uit de cijfers blijkt dat elke dag 3 Vlamingen uit het leven stappen, waarmee we "koplopers" zijn in West-Europa. Met deze cijfers doen we het slechter dan Nederland, waar het taboe rond depressie minder groot is en mensen dus eerder hulp zoeken in plaats van alles op te kroppen tot het op een bepaald moment ondraaglijk wordt en ze geen andere uitweg meer zien. Er zijn wel diensten zoals Tele-Onthaal of de Zelfmoordlijn beschikbaar voor mensen die willen praten over hun problemen of ze kunnen terecht bij een psychiater/psycholoog, maar dit is een grote stap voor velen. Zeker wanneer buitenkomen en de wereld onder ogen zien, steeds meer moeite vergt. Bovendien is er dan ook vaak de gedachte dat zij zelf het probleem zijn, het wordt moeilijk om het overzicht te behouden en men vergeet of weigert te geloven dat er een oplossing mogelijk is waardoor de drempel te hoog is om professionele hulp te raadplegen. Het is in zo'n geval belangrijk dat er iemand klaar staat uit de eigen omgeving om de persoon in kwestie te helpen, te troosten en aan te moedigen om die drempel toch over te raken. Mensen die depressief zijn, voelen zich overbodig en durven niet altijd zelf om hulp te vragen. Wanneer ze dit toch doen, krijgen ze echter vaak de deur in hun gezicht dichtgesmeten. Hun "vrienden" willen niet luisteren. Wanneer je dan ook minder buitenkomt omdat je er de zin niet meer van inziet en er ook geen plezier meer in vindt om uit te gaan, gaan die vrienden de persoon in kwestie niet meer mee vragen, waardoor hij/zij zich nog meer geïsoleerd gaat voelen. De gedachte dat je vrienden je eigenlijk niet leuk vinden, gaat zich in je hoofd nestelen en daar verder groeien samen met de andere negatieve ideeën die daar al zaten. Zo wordt het steeds erger, je voelt je steeds slechter en eenzamer. Zelf nog vragen of iemand wil luisteren, zit er dan niet meer in aangezien je het gevoel hebt totaal overbodig te zijn en je blijft helemaal alleen, overgeleverd aan die voortdurende maalstroom van negatieve gedachten tot het op een bepaald moment helemaal 'op' is en je maar één uitweg ziet. Achteraf blijkt dan dat de vrienden en familie die persoon vreselijk missen maar dan is het te laat. Waar ik naartoe wil met dit verhaal: probeer je voor te stellen hoe het zou zijn als iemand uit je vriendenkring er plots niet meer zou zijn. Als die plaats aan tafel voor altijd leeg blijft, als de studentenkamer naast jou plots niet meer bewoond is, als je nooit meer een pint kunt gaan pakken met die ene vriend. Probeer dus vandaag (en alle dagen hierna) duidelijk te maken aan je vrienden en anderen die je dierbaar zijn dat je er bent voor hen. Hoe zij je leven veranderd hebben, hoe onmisbaar zij zijn voor jou.


PS: ja, ik weet dat Jobs wel degelijk een revolutie heeft teweeggebracht, ik heb tijdens het schrijven van deze tekst bijvoorbeeld ook gebruik gemaakt van een computermuis om maar 1 ding te noemen. Het gaat mij over het feit dat velen rouwen om de bedenker van de iPhone terwijl er in hun omgeving misschien mensen zijn die denken dat niemand om hen geeft en dat niemand hen zou missen.


PPS: de beschrijving hierboven komt niet rechtstreeks voort uit wetenschappelijk onderzoek maar is deels gebaseerd op wat ik in de loop der jaren (hoofdzakelijk in de media ) gelezen heb over het onderwerp en deels op eigen ervaring.